دود یکی ازقدیمی‌ترین آلاینده‌های هوا است که برای سلامت موجودات زنده مضراست.زمانی که دودناشی از آتش حاصله ا سوختن چوب توسط ساکنین اولیه غارها جای خود رابه دود ناشی از کوره‌های زغال سوز در شهرهای پر جمعیت داد، آلودگی هوا ،به قدری افزایش یافت که ، زنگ خظر برای برخی ازساکنان آن شهرها به صدا درآمد. در سال 61 بعد از میلاد ، "سنکا" (Seneca) فیلسوف رومی ازهوای روم به عنوان هوای سنگین واز دودکش های هود باعنوان تولید کننده بوی بدنام برد.
در سال 1273 میلادی ، "ادوارد اول" پادشاه انگلستان عنوان کرد که هوای لندن به حدی با دود و مه آلوده شده است و آزار دهنده است که از سوختن زغال سنگ دریایی جلوگیری خواهد کرد. علی رغم هشدار پادشاه مذکور ، نابودی گسترده جنگل ها ، چوب را تبدیل به یک کالای کمیاب نمود و ساکنان لندن را وادار ساخت تا به جای کم کردن مصرف زغال سنگ به میزان بیشتری از آن استفاده کنند.تا سال 1661 میلادی یعنی بیش از یک قرن بعد ، تغییر قابل ملاحظه‌ای در آلودگی هوا بوجود نیامد. چاره جویی و پیشنهادات عبارت بودند از برچیدن تمامی کارخانه‌های اطراف شهر لندن و بوجود آمدن کمربند سبز در اطراف شهر. بالاخره این چاره جویی‌ها کارساز شد
