برای جلو گیری از گسترش بیابانها راههای مختلفی پیشنهاد شده است از جمله:

1-تثبیت ماسه های روان در حواشی بیابانها و سکونتگاههای شهری و روستایی از طریق پاشیدن مالچ، کاشتن گونه های مناسب گیاهی ، ایجاد موانع فیزیکی در مسیر باد و ...  .

2-مهار آب رودخانه ها و اجرای عملیات آبخیز داری

3-حفاظت خاک و جلوگیری از روشهای آبیاری نامناسبی که موجب فرسایش خاک می شوند و نیز اصلاح روش های کشت و کار  به نحوی که از شخم زنی نامناسب و آیش های کوتاه مدت که منجر به تضعیف خاک می شود جلوگیری کند

4-خودداری از ایجاد تاسیسات صنعتی و تفرجگاهی در نواحی مستعد برای بیابان زدایی

5-جلوگیری از جابجایی نامعقول کوچ نشینان

6-گسترش سوخت رسانی به روستا ها به منظور بی نیازی آنان از قطع درختان و گیاهان

7-تغییر در ساختار معیشتی کانونهای شهری و روستایی در مجاورت بیابانها.

8-افزایش آگاهیهای لازم برای مردمی که در حواشی بیابانها به سر می برند

در مورد راههای جلوگیری از گسترش بیابانها دو مطلب را باید مورد تاکید قرار دهیم:

الف:راههای مقابله با بیابان زایی بستگی به نوع بیابان و شرایط طبیعی و انسانی نواحی مختلف جغرافیایی و میزان تجربیات فنی هر کشوری دارد.

ب:از آنجا که سلسله عوامل انسانی و طبیعی به صورت سیستماتیک دست اندرکار فرآیند بیابان زایی هستند فقط راه حل های صرفا فیزیکی مانند پاچیدن مالچ، ممنوعیت چرای دام و تکثیر گیاهان که ناشی از تحلیل های کارکد گرایانه و یکسو نگر می باشد، نمی تواند کافی باشدبلکه بایستی هر گونه تحلیل و رویکردی در این زمینه با توجه به علل ساختاری با دیدگاه سیستمی صورت پذیرد .