/**/

اشکال فرسایش بادی در بیابان ها:
باد یک عامل فرسایش مسلط در نواحی بیابانی است بادها در همه نقاط کره زمین می وزند ولی شدت و اهمیت آن ها در این نواحی بیش تر است. شرایط آب و هوایی خشک،‌ بادهای شدید و مواد سطحی نرم از جمله عوامل انجام فرسایش بادی است. فرسایش بادی در بیابان ها به دو صورت حفر مواد و رسوب گذاری مواد صورت می گیرد.
حفر مواد (کاوشی) : هوازدگی در نتیجه انبساط و انقباض طولانی مدت، باعث خردشدن سنگ ها و تبدیل آن ها به ذرات ریزتر می شود. باد می تواند ماسه های ریزی را که به این ترتیب به وجود می آیند، با خود حمل کند. به جابه جایی و دور شدن این ذرات از محل پیدایش خود، عمل بادبردگی می گویند. این عمل در نواحی فاقد پوشش گیاهی بسیار اهمیت دارد و گودال ها یا حوضه های بادبردگی را به وجود می آورد. عمق بسیاری از این گودال ها کم است اما گاهی حدود یک صد متر هم می رسد. به هر حال،‌عمق این گودال ها،‌به وسیله سطح آب های زیر زمینی کنترل می شود. بسیاری از سطوح بیابانی از سنگ،‌ قلوه سنگ و ریگ هایی که باد قادر به حمل آن ها نیست پوشیده شده اند. به این سطوح رگ (سنگ فرش بیابانی) می گویند.

اگر باد ذرات ماسه به همراه داشته باشد همانند سمباده عمل می کند و قدرت فرسایش آن بسیار افزایش می یابد و عمل سایش را انجام می دهد. بشترین تأثیر سایش باد در قسمت پایین و نزدیک به سطح زمین بر موانع سنگی است. به همی دلیل ، زمین های مرتفعی که در معرض سایش باد قرار گیرند، به شکل سندان کفاشی یا قارچ در می آیند و ستونی را بر جای می گذارند.